निळवंती

क्शितिजावरुन पक्सी उडाले
संध्याकालच्या या समेवर
कोलाहालातच आयुश्य विरले
त्या क्शणांच्या या कलेवर

काळोखाच्या गर्तेत उतरती
निळवंताची आयुश्य गाणी
काळोखात निपचित पडली
त्या पक्शांची रागरागिणी

काळोखाने घड्वुन आणला
त्या खगांचा कुटुंबमेळा
लहान थोराची मग उठबस
खोप्यातच तो करुन गेला

काळोख पिऊनी...काळोखातच गाईली
त्यांनी आपली प्रेमकहानी
मात्र त्या एका पारंबीवर
साळुंखी गाई मिरेची विराणी

उश:कालच्या एका आशेवरती
पक्शी रचती सुक्ते दि:कालाची
दिवसभराच्या स्वातंत्र्यासाठी
घेती रात्री अंधार उशासी.

मरणगंध

मी भर दुपारी हिंडतो
सारे रेगिस्तान स्मरते
पण त्या ही वाळवंटात
मृगजल कुठे नाहीसे होते


मग मी जातो गुत्यात
तिथे ओमर खय्याम भेटतो
मरणाचा तोचि आकांत
तो नव्याने पुन्हा मांडतो


मग मी फिरुन संध्याकाळी
जिव टांगणीला ठेवतो
उद्याच्या मरण यात्रेची
आजच तयारी करतो

मी मरतो मग निश्चयाने
सारा प्लान च उघडा करतो
मग सारे आप्तस्वकीय
इकडून तिकडून गोळा करतो

माझ्याच मरणाचा मग
ते हिशेब मला विचारी
मग मी प्रत्येकाला हिशेबाने
ज्याचा त्याचा वाटा देतो
मग ते हळुच मला विचारी
थाबणे आवश्यक आहे...॓
उठवित आपली मरण पालखी
मग मी सर्वाना निरोप देतो
स्मशानातिल हि सारी व्यवस्था
मी चोख बजावित असतो
सरणावर मी चढताना
लाकडे व्यवस्थित करुन घेतो...
अन मण्त्राग्नीच्या उच्चाराआधीच
पलित्यावर तुप वाढुन घेतो
आता उगीच उशीर कशाला
मरताना का गोमुत्र लागते
मग मी माझ्याच रक्ताचा
स्वत: अभिषेक करुन घेतो
मी मरतो शान्त चित्ताने
माझी चित्ता किती डौलदार
येणारा जाणारा मग म्हणतो
काय सुरेख मेला फ़किर...
तरी ही जीव माझा अडकतो
माझ्याच रिकाम्या घरट्यामध्ये
मी पुन्हा माघारी फिरतो
मरणदिप पेटविण्याआधी...
माझ्या मरणदिपा मध्ये
मी स्वत:ला वितळवित बसतो
माझ्याच मरणगंधाचा हा
मी असा सोहळा करतो

इरानी स्वप्नातील रात

ती स्वप्नातील रात इरानी वेडी
सरसर उतरून जाय पहाटे
ती धग उराशी अजुन जिवंत
ती चुड हाडाशी लावून जाते

ते खट्याळ डोळे, लाडिक हात
...आठवतात... परत..परत
तो संवादी सुरांचा फेर
घाली रुंजी...खोल धुक्यात

ते रुसवे... ते फुगवे...
ते विभ्रम...अन मनातील संभ्रम
ती आर्त मनातिल आस
काळोखात....जणु चांदण्याची बरसात

ती घार उडे आकाशी
सावज उगी हरखुन जाते
जे न उमगले मला कधी ही
ओठातुन उस्फरु्ण येते

..अन हे सर्व आठवुन आता ही
मन...उगाच वेडेपिसे होते
नजरेला प्रतिक्शा त्या क्शणाची
मन...उगाच दिसी स्वप्न चाळवते

आता एकच आस... डोळ्यांची
मन....दिठीत...झपुर्झा होते.