धुक्यात आलीस भल्या पहाटे

धुक्यात आलीस भल्या पहाटे
नक्षत्राचे झुम्बर घेउन
मिलनाच्या त्या संकेतावर
गेलीस हळूच फूली मारून

धुक्यात आलीस भल्या पहाटे
गालावर दवबिंदू घेउन
दवबिंदू मिठीत द्रवताना
का बारे गेलीस निमिष नयनातुन

धुक्यात आलीस भल्या पहाटे
स्वप्नाचा गजरा माळुन
स्वप्नांतिल तो गोड लालिमा
उधळत जातेस माझ्या कळ्यांतुन

 धुक्यात आलिस भल्या पहाटे
प्रेमाचे अभिवचन घेउन
आट्यापाट्याच्या त्या खेळांत
आपण जातो का बरे गुंतुन

 मग धुक्यात आलिस एके पहाटे
नयनी अश्रुंवर संयमाचा पहारा
मग घोघरया आवाजात स्त्रवतो
तो कातिल वेदनेचा निखारा

 धुक्यात आलिस मग का.. पहाटे
उभ्या स्वप्नांच्या मग उध्वस्त धर्मशाळा
एकाटाच पारवा का घुमतो आहे
मग कापीत काळांच्या कातरवेळा...

स्मित

ती गुबगुबीत नवयौवना

भुर्रकन द्रश्टी पल्याड जाते

वळणावर वळण घेउनी

ती इकडेच पायउतार होते



हलकेच तिने वाकताना

तिचा पदर गाफिल ढळतो

त्या गाफिल क्शणाच्या झटती

मग जीव खालीवरती होतो



नजरेची तिची प्रत्यंचा

जिव ..शेवरी...शेवरी करतो

परंतु तिच्या नजरेत

ओळखिचा लवलेश ही नसतो



वैशाखी ही घनी कपारी

एक ..कातळ..कातळ...स्त्रवतो

परि ना हिच्या ह्र्दयी

स्नेहाचा कोंभ ना फुटतो



असे आता नेहमिच होते

रोज शिळ वाय्रावर उधळते

परि..मन..त्या गोड मधात

स्त्रवुन...स्त्रवुन ..उगीचच झडते



परि एक असा ही दिस उजाडतो

ती हळुच अनवट स्मित फेकते

माझ्या.. हर... शेवरी देहात

मन ..वासरु ..चौखुर उधळते.